Strandstoel

Op een afgelegen stukje strand, waar de branding zachtjes tegen het zand klotste, stond een eenvoudige beige strandstoel. Hij was niet opvallend, maar zijn eenvoudige schoonheid trok de aandacht van voorbijgangers. De stoel was gemaakt van duurzaam beukenhout en had een zachte, beige bekleding. Zijn rugleuning was licht gebogen, alsof hij uitnodigend naar de zee wees. De armleuningen waren gladgeschuurd en voelden prettig aan als je erop leunde. De stoel was niet verstelbaar, maar dat maakte hem juist zo betrouwbaar. Hij stond altijd klaar om iemand te ontvangen, zonder poespas. Mensen die langs de stoel liepen, namen vaak even plaats. Ze lieten zich zakken in de zachte stof en keken uit over de golven. Sommigen lazen een boek, anderen sloten hun ogen en luisterden naar het ruisen van de zee. De beige strandstoel was een plek van rust en bezinning.

Op een dag kwam een oude man naar de stoel toe. Hij had een rimpelig gezicht en een wandelstok. Hij ging zitten en staarde naar de horizon. “Weet je,” zei hij zachtjes, “deze stoel heeft me door moeilijke tijden geholpen.” De stoel leek te luisteren. “Hoezo?” vroeg hij zonder woorden. De oude man glimlachte. “Ik verloor mijn vrouw hier op dit strand, jaren geleden. We zaten samen in deze stoel, hand in hand. Ze keek me aan en zei: ‘Het leven is als de zee, soms kalm en soms wild. Maar we moeten blijven zitten en genieten van het uitzicht.'

De beige strandstoel was stil. Hij had vele verhalen gehoord, maar dit raakte hem diep. De oude man stond op en klopte de stoel zachtjes op de armleuning. “Bedankt,” fluisterde hij. “Je hebt me troost geboden.” En zo bleef de beige strandstoel staan, jaar na jaar, geduldig wachtend op nieuwe verhalen. Hij was meer dan een meubelstuk; hij was een getuige van liefde, verlies en hoop. En als je goed luisterde, kon je nog steeds de echo van de oude man horen: “Blijf zitten en geniet van het uitzicht.”